عباس رضایی / ضد انقلاب سبز، کنگره وحدت کمونیستها

اعتراضات چند ماه ای اخیر در ایران و همسو شدن اکثر جریانات اپوزسیون با رهبری موج سبز
ضرورت تشکیل یک جبهه رادیکال را صد چندان می کند. اما در این شرایط باز کردن جبهه سوم امکان پذیر نیست!پس چکار باید کرد.
قبل از شروع لارم می دانم توضیح دهم که از نظر من حساب اکثریت مردم معترض با رهبری جنبش سبز جدا است و تنها دلیل همراهی مردم سرنگونی طلب با این جنبش، نبود امکانی دیگر و نبود یک رهبری منسجم است. به هر حال در این اب گلالود همه در حال ماهی گیری هستند. جریان سبز نمایندگی قسمت غررغرو جمهوری سالامی را بعهده دارد، جریانی که در انتخابات 2 خرداد76 برنده انتخابات شد و بعد از ان امیدوار بود همچنان بتواند قدرت در ایران را دوگانه و تقسیم شده بین دو جناح نگه دارد. این روئیا با تمام شدن دوران رئیس جمهوری خاتمی به پایان رسید . بعد از پیروزی احمدی نژاد کثیف ترین نوع اسلام سیاسی در ایران صاحب قدرت دولتی شد و جناح، خوش برخورد جمهوری اسلامی را کنار زد.این امر باعث شد جناح اصلاحات موسوی را از زباله دانی تاریخ سیاسی ایران بیرون بکشد و دوباره وارد صحنه سیاست کند. با شسکت موسوی در انتخابات، جریان اصلاح طلب چاره ای جز سوار شدن بر شانه غول تنفر مردم از جمهوری اسلامی نداشت. با این کار به اسانی می توانست با یک تیر دو نشان را بزند. اول اینکه خشم مردم از جمهوری اسلامی را کانلیزه کند و دوم اینکه جناح اصلاح طلب را در حد توان از زیر ضرب جناح تند رو نجات دهد. حامیان اصلاحات یا رهبران جنبش سبز تا کنون به این هدف رسیده اند.
اما من شک ندارم اگر از معترضان کنونی در خیابانهای تهران سوال شود برای چه به خیابان امده اید؟ یک صدا فریاد بزنند ازادی و نجات از دست جمهوری اسلامی. اگر اینطور است پس باید راهی باشد که این اعتراضات را به بستر اصلی خود هدایت کرد و ان را در خدمت پیروزی جنبش ازادیخواه و برابری طلب جامعه کانلیزه کرد.
چپ در کجای این اعتراضات قرار دارد
منظورم من از چپ کل احزاب و سازمانهای است که حداقل در برنامه خود معتقد به بر پایی یک حکومت کارگری بعد از رسیدن به قدرت هستند.
چپ ایران بعد از انشعابات پیاپی در تمام سازمانهایش اعتبار خود را از دست داد، نیروهایش تکه تکه شدن و فالانژیسم حاکم بر این انشعابات مردم زجر کشیده و طبقه کارگر را هر چه بیشتر از این سازمانها دور کرد تا جای که شاهد بودیم در دو سال گذشته بعد از سرکوب اخرین نطفه قدرت چپ، یعنی دانشجویان ازادیخواه و برابری طلب ، باعث هیچ عکس العمل جدی از طرف جامعه نشد. اگر چپ قدرت داشت و در ان مقطع زمانی این همه معترض را با پرچم سرخ به میدان می اورد! در عرض چند روز کار جمهوری اسلامی تمام شده بود و اینده ایران با بالا رفتن شعار ازادی و برابری ضمانت میشد. اما چپ ایران نه قدرتش را داشت، نه بلندگوی تبلیغیش را داشت و نه حتی یک انسجام مقطعی ، حتی دیدیم که بعضی از احزاب چپ در ان زمان به نشخوار کردن اراجیف جمهوری اسلامی مشغول شدند.
اما جناح راست جامعه در اپوزسیون، همیشه بی سازمان اما منسجم بوده است . هر زمان لازم شد همه خبر دار زیر یک پرچم ایستادند. همان نیروی که در انقلاب 57 زیر پرچم الله اکبر جمهوری اسلامی رفت، در سال 76 به خاتمی لبیک گفت و امسال شال سبز به گردن اویخت.
چپ در شرایط کنونی فقط یک انترناتیو دارد، ایجاد کنگره وحدت علیه فاشیسم

اگر جناح راست جامعه می تواند هر زمان که لازم دید"کنگره وحدت ملی "شورای ملی مقاومت" و ده ها نوع سازمان دیگر تشکیل دهد چرا چپ جامعه نمی تواند؟ چرا نمیشود یکبار دیگر مانند جنگهای داخلی اسپانیا، چپهای نه تنها ایران بلکه همه دنیا را علیه فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران متحد کرد. این کار امکان پذیر است.
منشور سرنگونی جمهوری اسلامی، ده خواست فوری مردم و نمونه های از این قبیل می تواند مبنای تشکیل یک وحدت مقطعی علیه جمهوری اسلامی و راست تا دندان مسلح جامعه به میدیایی غربی باشد. ایران امروز نه روسیه 1917 است و نه هیچ حزبی قدرت بلشویکهای ان دوره را دارد. دنیایی امروز با سیطره میدایی غربی به سرعت دارد یک شکل می شود.... شاید ایران اخرین شانس ما برای بقدرت رسیدن دوباره کمونیسم در گوشه ای از دنیا باشد بیایید کاری کنیم که این شانس را از جامعه بشری نگیریم
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱۰/۱۸/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::