علی معینی/ امروز را دریابید

روزگاری بود. داستانی ساخته می‌شد. آیت‌اللهی بر صفحه‌ی جادویی تلویزیون ظاهر می‌شد؛ اظهار ندامت می‌کرد... خیلی‌ها را ترساندند. غافل از اینکه سالها بعد، برخی از اصل، آن داستان را منکر می‌شوند و تماما یک بازی سیاسی کثیف برای حذف مخالفان می‌دانند.

زمانی، کارناوالی راه می‌افتد و عصر عاشورای حسینی، عده‌ای در هیبتی دیگر در می‌آیند و به قصد تخریب مردمی که قرار بود حماسه‌ای بسازند از جنس خودشان، به بلندای یک تاریخ- که ساختند- کارناوال جشن و رقص و شادی به راه انداختند. نظامی برآشفت؛ صدا و سیمایی، تمام قد دست به کار شد جهت تنویر ذهن ائمه‌ی جماعات کشور تا تقبیح شوند کارناوال سازان... خیلی‌ها را ترساندند؛ غافل از اینکه هنوز در شور تخریب حریف غوطه‌ور بودند که نقاب از چهره‌ی کریه‌شان بر افتاد.

دوره‌ای بر ما گذشت که گل‌های گلستان اندیشه و سیاست ایران یک به یک به دستان پنهان هزار دستان پرپر شدند... خیلی‌ها را ترساندند اما غافل از اینکه زنجیری که ساختند از قتل، عاقبت بر پای خودشان شد به جبر روزگار. وای که این دل‌های سنگ باید تنظیف می‌شد به شربتی، که شد.

ایامی طی شد و هم‌ او که به تصدیق دوست و دشمن ستون‌های انقلابی، جز با کمک امثال او به‌پا نمی‌شد و "همه چیز" امروز این مدعیان را اول بار او نگاشت. برای مخالفت با قتل‌عام نوعی از بشر که از قضا همفکرانشان، قاتلان جگرگوشه‌اش بودند، خانه‌نشینش کردند و در همان بیت محبوسش کردند و چه‌ها که بر او به ناروا نکردند... خیلی‌ها را ترساندند؛ غافل از اینکه هر چه رشته بودند برای ذهن روشن یک ملت پنبه شد و چه باشکوه رفت که رفتنش هم مصیبتی شد برای او .

و امروز که هوا سرد است بس ناجوانمردانه‌تر از دیروز، عده‌ای سیاه‌پوش با دستارهای سبز، سینه‌زنان می‌خواندند: ما جنبش سبزیم و علمدار حسینیم؛ به ناگاه خیابان‌های کشورم را با نوای عاشورایشان رنگین کردند. به یک باره ورق ها بر می گردد؛ عکس‌هایی پاره می‌شود؛ خیمه‌هایی می سوزند؛ هلهله‌هایی سر داده می‌شود و حرمتی هتک.

اگر آن داستان‌ها را نشنیده بودم؛ اگر آن روزگار را ندیده بودم باور می‌کردم و من هم می‌ترسیدم.

قائله‌ی هتاکی سبز‌پوشان به مولایی که ادعای علمداری‌اش را دارند.

جالب‌تر اینکه وقتی اخبار را از چندین روز قبل دنبال کنی، روزهایی که همه جا به بهانه‌ای دیگر- هتاکی به عکس امام که البته به هجوم به بیت ایشان منتهی شد- به مصاحبه‌ای از مدیریت صدا و سیما بر می‌خوری که دقیقا همین صحنه‌های عاشورای امسال را ترسیم می‌کند. حیرتا از این همه آینده‌نگری. خبر از تولید فیلمی به نام "آتش سبز" با همکاری حراست سازمان صدا و سیما، وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه می‌دهد که موضوع آن مربوط می‌شود به چند جوان دختر و پسر وابسته به جریان سبز که تصمیم می‌گیرند تمثال امام حسین (ع) را جلوی دوربین صدا و سیما (اخبار 20:30) ابتدا پاره و سپس به آتش بکشند.

اما چه شد؟ فیلم پخش نشد. ولی ظاهرا فیلمنامه مورد پسند واقع شد. فیلمنامه‌ای که بازنویسی شد. قرار شد یوم‌الله دیگری ساخته شود. بنابراین 9 دی روز اعدام صدام حسین، یوم الله شد به برکت سریال کودتای 22 خرداد.

توهین به مقدسات دینی و ملی در هر جایی امری مذموم و ناپسند به شمار می‌آید ولی متاسفانه طی دو دهه‌ی اخیر در کشور ما این امر به یک ابزار سیاسی برای تهییج مردم در تنگناهای سیاسی تبدیل شده است. اما این بار مردم ایران طرحی دیگر رقم زدند.

کاش سرنوشت سناریو نویسان کارناوال عصرعاشورا، قتل‌های زنجیره‌ای، تیم‌های ترور شخصیت نیروهای سیاسی و... اندکی در یاد کودتانویسان و طراحان ظهر عاشورا مانده بود.

نشانه‌هایش گزارش مجلس مبنی بر گناهکار بودن سعید مرتضوی در ماجرای– سیاه اما کوچک در میان انبوه فجایع اخیر- کهریزک.

اما این بار ظاهرا داستان ادامه دارد. قرار بر این گذاشته‌اند که معترضان را محارب کنند و محارب را به بالای دار کشند در کمتر از 5 روز. هنوز آرامش به جامعه‌ی سیاستمداران 9 دی زده‌ی ما باز نگشته که خبر از اعدام چند نفر از هتاکان و اغتشاشگران ظهر عاشورا و اعدام گسترده‌ی فعالین سیاسی کرد می‌رسد.

به راستی طراحان خشونت به دنبال چه چیز هر روز بر تحریک این مردم داغدیده دامن می‌زنند. دستگیری‌های گسترده در زمانی که هنوز اعترضات خیابانی شروع نشده بود، برخورد خشن با معترضانی که سکوت تنها شعارشان بود.

جالب آنان‌که امروز نام معترض را از آشوب‌طلب سوا می‌کنند، همین چند ماه پیش با افتخار معترض را به گلوله بستند، کهریزک ساختند و شهدا تقدیم مردم کردند. دستگیری‌ها با گستردگی بیشتر ادامه یافت؛ دادگاه‌های نمایشی، اعترافات ساختگی.

همانقدر که دستگیری و کشتار مردمی نتیجه‌بخش بود به همان میزان تحقیر بزرگترین چهره‌های سیاسی مورد عنایت مردم تسکین درد بود و تحقیر قوم معترض به نامی که به حق برازنده‌ی گویندگان می‌آمد و سیمین بانو همین اواخر عجب زیبا حدیث بزغاله را به نظم در آورد. کشتار، زندان، بازداشت ادامه می‌یابد ولی آیا عقلایی بر این نمی‌اندیشند که شاید صلاح کار در دلجوئی و اصلاح امور باشد. آیا تا به حال مطالبات جنبش سبز را مورد بررسی قرار داده‌اند. در دهشت‌انگیزترین سرزمین‌های افریقا که درگیر جنگ‌های بی‌هدف داخلی هستند هم همیشه مذاکره راه حل اول است ولی از چشم‌هایی که سیل معترضان را به صفر می‌انگارد چه انتظار...

آیا تا به حال بر شما امر ثابت نشده که این خیزش مردمی کار امریکا و اسرائیل که هیچ هنر نیروهای سیاسی داخلی هم نیست. در نیافتید که این بار فعالین سیاسی هستند که مردم را همراهی می‌کنند. چند رهبر و فعال سیاسی دیگر باید دستگیر شوند تا متوجه شوید این حرکت باز نمی‌ایستد و وای بر آن روزی که این جنبش بدون دریافت مطالباتش خاموش شود. که آن روز باید در پستوی خانه‌ها و زیرزمین‌های هر شهر و دیاری شعله‌های زیر خاکستر این جنبش را جستجو کنید.

اندکی تدبیر چاره‌ی این روزهای مام وطن است که رنجور است از این همه برادر کشی. امروز را دریابید. شاید...
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱۰/۲۷/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::